مجنون یار

خیال باطل‎

از خود پرسیده ام آیندگان کس ندارد بر کسی
پوششی حقانیت که خدا داند پیامبر نشاید بر بسی

آیندگان نموده ام ذکر بر خیال شنیدم نام حق یا ولی
چو گفتم اگر که آینده باشد پیامبر چیست نام و دلی

ای از این خیال باطل که حسین می دانست و زخم دید
هر چه گفتم به در بسته خودم که این را منکر نام ندید

ز بسیار فصل ها خزان ها که گفتند فاطمه داند
او نمی داند چو خدا گفت که بهترین یار ندا داند

ز ترحم یک دل شکست که خدا بهترین نام چیست
گفته ام بعد مرگ خدا داند که مرا معرفت چیست

ترنم میکده

می خواهم دل را به دریا بسپارم
شب را به میکده زنی مست بسپارم

ترنم یاری که در دل دارم به او بسپارم
او خدیو جان خرد آموز خدا بسپارم

دیده قوای حق به ذاتش دل بسپارم
شرار نگاهم خدایی به مستی بسپارم

شاید که میکده زن مست خدا بسپارم
رقص او زن را به فردوس رها بسپارم

تا سحر ترانه محبت زان حقیقت بسپارم
داستان گو شهر مست زن میکده بسپارم