مجنون یار

تو را می ستایم‎

تو ثنا دل ستم دیده ای
تو خراب یار ره مانده ای
گذر کن به من سحر عاشقم
دلم نظر کن به مانند شقایقم
شهر من بهر غم جانم قسم
شقایق شکسته زمانم قسم
تو را می ستایم تو بهر جدایی
خدایی شکستم غم مهر خدایی

ترانه ثنا‎

مردی که خدا پرست است عشق ندید
صدای شاهان مست ریزان شمع ندید
اشک چشم مرد تنها خدا را صدا زد
شعر او غزل عشق عزل را ثنا زد
ترانه ثنا را دیوار وجودی رسا کرد
رفت عزل را به عطر ثنایش خدا کرد
شکست و ستم را به تنها خدا را هما کرد
سرای دلش را به دولت سما را خدا کرد

وزیر خدایم‎

زهر جامی داد به دستم ای عشق
که شفق را بیگانه دیدم ای عشق
چشم بارانی ام چتر موهایش بی عشق
نسیم ترنم موهایش درد شد بی عشق
شکستم ز بهرش که شد جز عشق
وزیر خدایم که شد جز عشق

هار چشمانت‎

هر جا که دلت لرزید بگذر بیا خانه
دوست همین ره بگذشت بیا خانه

کافرم کن گر چشمانم شرار بیا خانه
قلب من کافر است ز اسمت تو بیا خانه

شفق می بینم چشمانت را هار بیا خانه
هار بودم چشمانم را قلب دیدم بیا خانه