مجنون یار

سان دریا‎

سپیده دم امتحان عشق داد استاد
زنگار دم دل شعر صنم داد استاد

دیوانه را رخصت به یار داد استاد
زان وفا سور و حصار داد استاد

منجی ربان سان لقب داد استاد
دیوانه بهر سان دریا داد استاد

لبم خدا‎

عصمت نام خدا بر قلبم
قاب عکس خانه ذکر خدا

خرابه ها زان مصرع دل معمورم
محصور شده قلبم ذکر خدا

جانم بشنو زین شعر حرفم
اول آخر ظاهر باطن قلبم خدا

صنم به وفا

رسم این جان شب را خطا کند

سحرگاه شِکوه از یار بی وفا کند

مروت نداری شب را وفا کند

شِکوه از جان بی وفا کند

شبنشین شده ام دیوانه گر خطا کند

مروت به جانم وفا را خطا کند

بی تو دنیا مرا به وفا سنا کند

صنم به وفا هم یک بار ستم کند

خرابه منزل کنم ترنم شفا کند

سر به جان از عشقت رها کند

سایه به نظر

تنور حق شمع مسرور می نوازد

شیفتگان ره به کجا می نوازد

محرم اسرار ناز به من نگاه کند

بهر دلم دریا را شکاف کند

سایه به نظر افتاده جانم کجا نگر کنم

نگر به نگارت خوش بود چه کار کنم

مثنوی بوی خوش لحظه ها را می دهد

شفق ماهرخ صبا را به غم می دهد

ترنم نکن بر من که من سپیده دم دارم

شبا به یاد عشقم خاطره ها به غم دارم

راز جان دلبر سان

حق بر لبم شیرینی می کند

شاد دلان مست دلان حق

خدا بر جانم ربا می کند

رها جان بی سان خدا

هم نواز بی صدا می کند

خاطر زان بی ربان ای

شهر خرام بهر لب می کند

زان دلان بی نفس شهر

خرسند جان

مزار یار می روم گلستان راه می روم

خرسند جان می رود یار راه می رود

ناز آتش می کشم نقاش یار می کشم

ساز غم می کشد یار جان می کشد

کعبه حق می دمد جان ساز می دمد

راز حق می رود یار سان می رود

کرب ساز می رود جان رعش می رود

سان حق می کشم قلب رب می کشد