مجنون یار

عنبر فاطمه و علی

مستم از حضرت دوست که کبریاوش علی است

قسمت که خدا هم عشق عجین ولی است

عشق پرستی گناهی ست که علی را ولی است

ز نامه نهج بلاغ وش ز خدا را علی ولی است

ناظم حق ولی را پیامبر ز علی را ولی است

خم ناز خدووش ز علی سینه فاطمی را ولی است

ز خدا را علی ز جانم بنگارم که علی پدر اُم حزین

ز صدیق کنیزش ز خدا را پیامبر به علی و وزین

ز ترنم فاطمی ام که خدا هم ز علی و من دربار غمین

نم باران کوچه غریب ز چشم فاطمی وش علی و ثمین

ناز دلبر می برد به سر خاک غریبش که علیا نازنین

چاه غم بماند علی چشم حزین و دنیا را وزین

چشمه چاه وش ز خدا بیگانه شد ز اشک علی

اشک ولی وش ز خدا گناهش که کوفه را علی

حال غمین اذان ز فاطمه بیگانه شد فاطمه را علی

ز حزین این نام عجین عطر دوست را یار علی

ز خاتم جان پی عنبر ولی و حسن و حسین را علی

ز نامه شکست شعرم در سبک عنبر فاطمه و علی

علی عطر حزین

بنویس ز علی ام ز ما نو دگران می خواهد

علیا ز جانم بنویس که منم تو را می خواهد

حال عرب ز علی راه نویس خدا را می خواند

سر عشق علی فاطمه را علی می خواند

سر ناظر به طرق جان علی به خدا می داند

نقطه خطی است ز علی گوید که خدا می داند

خان والا به مرامش مولای تقیان به سما می بارد

ز خدا جانم به راستین علی به خدا نماز می بارد

ز فرق علی زینب ز خدا بیگانه خراب ز حسین می نازد

زینبم مکر ولی ز خدا و علی به خدا که خدا می نازد

خراب شرب علی بلای جان علی فاطمه می سازد

ز کوچه باران ز علی عطر حزین مصدری اش می سازد

نقاش بزرگ قلبم‎

رفته از خاطرم گویم عاشقم
ببخش بر جانم از دلت غافلم

شهر موی زیبایت دلم چه چاره ام
بر زمان تامل بر دل و جانم قاصرم

اسپند دود مکن بهر چشمت بی سایه ام
نقاش بزرگی است قلب من دیوانه ام

نگاه آخر

شاه بیت غزل به خدا عباس است
کربلا به خدا دست عمو عباس است
ام بنین به غم عباس است
ام ابیها مادر عباس است
صحرای محشر همه به فدای عباس شوند
مَشک ها ز خجل آبروی عباس شوند
آن که گیرد دست او علمدار عباس است
نگاه آخر حسین برادر عباس است

به خاطراتم‎

گذر خاطره افتاده به خاطراتم
گذر عشق افتاده به عاشقم
رنگ لب افتاده به لبانم
رنگ چشمانت افتاده به چشمانم
شهر غم افتاده به خاطراتم
خاطراتم دل افتاده به خاطراتم

سنگ شکسته‎

محو آن صورتم امام من است
صورتی گل سبزه زار من است
لب را ببوس ته قلبم بیدار است
بیم بگیر بوسه بزن قلبم زیبا است
آی پشیمان رخ را کینه به دل است
نهی کن عشق را سنگ شکسته است