مجنون یار

رقیه خاتون‎

بس بسیارند که جان می دهند بر کف این دلبر
بس سرایند بر سرو این شاه دختر
خاتون و دلبر زیادند که یاس می شوند او را بستایند
او مُهر لب خاموش است که دلبری اش نهان سُراید
حرم گمگشته دارد در بزم یزیدان نرود پیکر او
بر سر بریده امشب غریبانه بخشکد
او رقیه، خاتون حسین است
هر لبی بگوید حسینش به خدا که او قیامت به داد آید

بنازم دختری را‎

در این کاروان بنازم دختری را
که یاد مادرش کمر کمان کرد
با اینکه زمین خورد
هنوز نرفته از یادش سیلی خورده به قلب مادرش
به یاد نامی نامان که مدافع تو شدند
حتما در سرشان بوی فاطمه گشت
نیست جز این که غلام دربار تو رقیه جان
بوی قدم های تو دارند