رقیه خاتون
بس بسیارند که جان می دهند بر کف این دلبر
بس سرایند بر سرو این شاه دختر
خاتون و دلبر زیادند که یاس می شوند او را بستایند
او مُهر لب خاموش است که دلبری اش نهان سُراید
حرم گمگشته دارد در بزم یزیدان نرود پیکر او
بر سر بریده امشب غریبانه بخشکد
او رقیه، خاتون حسین است
هر لبی بگوید حسینش به خدا که او قیامت به داد آید
