مجنون یار

زلف دل‎

یاران به زلف یار ابر نبارید هرگز
مُلک مسخر یار در دل خانه نسازد هرگز

هرگز زلف خویش بر دل ندادم هرگز
هر کس نداند جز نام خویش خاک نگوید هرگز

بی آرا بر مُلک مرگ نام مرا بر یار گذشت
نیست در عالم وفایی نیست زلف دل نگذشت

بر دل اگر خورشید بتابد هرگز
زلف گیرم که مهر دل سیاه نیست هرگز

غرق عالمیان مست نکنند یار کیست
دل اگر نفس گذارد یار کند ساز کیست

دوست بر دل اگر نگار کند کیست
هرگز نداند یار خویشتن چه کند چیست

مهر اگر بر نفس است صبا کجاست
دلدار ندارم جز کنم نام خدا را یار کجاست

سر یار گذارم سینه ی مهر خویشتن
آنکه مهرش آتش یک زمانه است خویشتن

آن جهنم اگر مهر مرا ببینند ای دل
می دانی نمیرد آنکه دل دارد ز من

آخرت نیز خلق خدا را دل زنم
عشق مرا که قیامت چرخانم

عشق نیز سفره هر کافر است
آن سفره اگر دل باشد مهر سفر است